چـــَنــد روزیــســـت مــداد رنــگـــے هــآیــَمــ تــَکلیـفــ ِخــود را نمــیــدانــَنــد آســمــآن را کبـــود میــکــشــَنــد ... بــَرگــ هــآیے ســَبـــز را زَرد ... چــراغ هـــآیے شــهـــر را خــآمـــوش ... و دنیـــا را ســیـــآهــے مــُطــلــَق ...
دستمــ را بگیر؛
دارم بهــ یادتــ می افتمــ ...!
زِمسـ ـتان اَست
و من شنیده اَم روزها کوتـ ـآه می شوند
ولے نـ ـِمـے دانم این روزها چرا...
بلندتـــَر مے شوند؛ بــے تــو!
